Ondanks de opera stem van zangeres Tarja Turunen en de vele violen die je op dit album hoort, zou je dit met gemak symfonische power metal kunnen noemen. Ik zelf ben van mening dat het meer progressieve metal is. En dit dankzij vooral gitarist Emppu Vuorinen, en de vele tempowisselingen in de muziek. Er zit daarom voor mij hoogstens een opera sausje overheen. Hoewel ik het dan ook weer niet als het beste progressieve metal album wil bestempelen, vind ik het wel beter dan die van Royal Hunt en Dream Theater in mijn 1760 lijst. En ondanks dat ik het ook niet de beste Scandinavische metal vind, of laat staan Finse metal, vind ik het toch geen slecht album.
